TripAroundTheWorld

Het getal 7 heeft in onze cultuur een speciale betekenis. Veel belangrijke zaken komen in zevenen: de kleuren van de regenboog, de wereldzeeën, de dagen van de week. En natuurlijk de 7 hoofdzonden, en hun pendant, de 7 deugden. Het is niet voor niets dat Fernando Lameirinhas dit symbool heeft gekozen om de emotionele geschiedenis van zijn leven te vertellen, in een aantal meditatieve teksten over wat het lot hem heeft toebedeeld. Fado, nog altijd een hoofdstroom in zijn muziek, is immers afgeleid van het Latijnse woord fatum.

Fernando is nooit bang geweest voor de grote thema’s, maar behandelt ze wel op een simpele, poëtische manier die iedereen zal aanspreken. Want wie kent er niet de vele wegen van de liefde, de teleurstelling die de liefde zo vaak uitdeelt? De vrouw in Moreninha danst soms niet als de zanger thuiskomt, wat een slechte dag betekent: het geluk is in bed gebleven. In Pensando em ti wordt de eeuwige vraag gesteld: waarom houdt ze niet meer van me? Ligt het aan mij, mijn zonden, mijn leugens? De jaloezie, die ook vaak de kop opsteekt, wordt opgeroepen in het mooie beeld van O Vestido: hij omhelst je nu, maar je draagt nog steeds de jurk die ik je gegeven heb.

Gelukkig is er nog een andere, onbaatzuchtige liefde: die voor het lot van de hele mensheid, waarvan we allemaal zouden willen dat die liefde gedeeld kan worden – tot onze tranen om de pijn die we de natuur aandoen samenvloeien in een zee, en onze saamhorigheid van mond tot mond aan zal zwellen tot een kreet die de hele wereld raakt (Boca a Boca). En op een intiemer, persoonlijker niveau is er de liefde voor het kleinkind, Uma, bezongen in Flor de Amor, de liefdesbloem die het hart doet smelten. Dezelfde geest van zuiverheid en tederheid beheerst het loflied op de jeugd Pé Descalço (Blootvoet). Maar uit dat paradijs worden we vroeg of laat verdreven, en dan rest ons weinig meer dan dansen in de regen, en de zoete nectar uit de bloemen zuigen, zoals de vlinder, om niet ten prooi te vallen aan eenzaamheid in de gestaag vallende sneeuw.

Iedereen kent ze, de vreugde en het verdriet, de lagrimas e risos waar Fernando al over zong op zijn eerste soloalbum – Minha Rua is ook jouw straat. Maar met de tijd komt eveneens de aanvaarding, de behoefte aan rust, die onontkoombaar is. Laat het los, hoe moeilijk het soms ook kan zijn. We bestaan allemaal uit verschillende, schijnbaar tegenstrijdige delen: somberheid en ernst, maar vol warmte en het verlangen naar verandering. Want onder elke  pessimist schuilt een optimist…