The Real Tuesday Weld Balkan Dance, Verenigd Koninkrijk

Het eerste dat u opvalt aan het de albums van Stephen Coates (a.k.a. The Real Tuesday Weld) is het feit dat alle elementen in zijn composities lijken te zijn onttrokken aan decennia oude bronnen. Het tweede dat u opvalt is dat deze muziek volledig nieuw klinkt!

 

Coates zelf noemt zijn muziek het "antique beat" geluid; de moderne techniek de taak stellen van het creëren van nieuwe muziek uit een caleidoscopische serie van bronnen van oude geluiden. Ook op zijn nieuwe album "The End of the World" is dit van toepassing, geheel vernieuwend, maar niet te verwarren met iets anders dan een echt "Real Tuesday Weld"- album.

BIOGRAFIE 

 

Het eerste dat u opvalt aan het de albums van Stephen Coates (a.k.a. The Real Tuesday Weld) is het feit dat alle elementen in zijn composities lijken te zijn onttrokken aan decennia oude bronnen. Het tweede ding dat u opvalt is dat deze muziek volledig nieuw klinkt! 

 

Voor Coates kwam de doorbraak in zijn professionele reis in de vorm van een aantal surrealistische dromen, waarin hij bezoek kreeg van de legendarische Engelse zanger Al Bowlly en voormalig actrice Tuesday Weld. Deze ervaringen overtuigden hem om zich op zijn muziekcarrière te storten, wat uiteindelijk leidde tot de opname van een EP (The Valentine EP), welke snel opgevolgd werd door "When Cupid Meets Psyche". Zijn tweede album is een diep complexe en fraaie CD met de titel: "I, Lucifer". Dit album is een soundtrack waarmee hij meeleeft met Glen Duncan's (Coates vriend en vroegere huisgenoot) boek met dezelfde naam over de kijk van de duivel op de mensheid.

 

Coates vervolgrelease, "The Return of the Clerkenwell Kid", zette de ontwikkeling van wat Coates zijn "antique beat" geluid noemt voort; de moderne techniek de taak te stellen van het creëren van nieuwe muziek uit een caleidoscopische serie van bronnen van oude geluiden. De muziek op "The Return of the Clerkenwell Kid" was enigszins verschillend van dat van zijn voorganger, maar de modus operandi bleef fundamenteel hetzelfde en niemand zou het ooit verwarren met iets anders dan een "Real Tuesday Weld"- album.

 

Dit brengt ons bij het album "The London Book of the Dead", het klinkt misschien in eerste instantie als een schrikwekkend sombere titel, maar het is eigenlijk meer eigenaardig humorvol dan ziekelijk. Het verwijst naar de Bardo Thodol (of Tibataans boek van de dood), welke de passage van de ziel beschrijft van het einde van iemands leven tot het begin van een ander. "I thought it would be funny if there were a book like that for the English", zegt Coates. "The album felt like that to me - a way of moving from one state to another, and all set against the backdrop of this city."

Onder het eigenaardige en de humor drijven lyrische zorgen tussen belangrijke onderwerpen als de dood, religie, eerlijkheid, drugs en ziekte.   

De nummers zijn voor een deel beïnvloed door Coates eigen recente passage door meerdere belangrijke gebeurtenissen:  "Last year I became a father, and then two weeks later my own father died. So I was in this kind of psychic spin between birth and death, and this album came out of that in some way." Maar, zelfs als alles donker en zelfbeschouwend wordt is er een element van muzikale eigenaardigheid dat nooit ver van de oppervlakte is. Beschouw bijvoorbeeld "Kix" - een zachte humorvolle uitdrukking van romantisch realisme ("I don't get my kicks out of you/I don't feel the way I used to") waarin hij het object van affectie voor haar kwaliteiten prijst, maar erkent dat drugs en drank hem nu meer een kick geven dan dat zij doet. Uiteindelijk is het eerder een bitter nummer, maar het is ook een uitdrukkelijk grappige parodie van het Cole Porter standaard "I Get a Kick Out of You", een Amerikaanse zangboek klassieker die juist het tegenovergestelde gevoel uitdrukt. Coates plaatst zijn lyrische inversie van Porters origineel ook naast een evenzo omgekeerd muzikaal bijkomstig verschijnsel - één die swingende klarinet en zigeunerjazzviolen neemt en ze koppelt aan een zachte beat.        

 

Feitelijk, sluwe juxtaposities zijn de regel op dit fascinerende album: "The Decline and Fall of the Clerkenwell Kid" begint met bluegrass banjo, die daarna voortvloeit in een sectie met melancholische klarinet; de twee komen later samen en worden gecombineerd met een fragmentarisch gesproken deel. Op "It's a Wonderful Li(f)e" wordt een jazzy instrumentale setting geboden voor de onbetwistbaar stugge tekst "You say it's a wonderful life" en "You know that's a wonderful lie". Op "I Believe" neemt Coates een blad uit U2's tekstboek en biedt een opsomming van dingen waar hij in gelooft - maar typisch genoeg, de lijst is gecompliceerd en op momenten spreekt het zichzelf tegen (het omvat monogamie, lust, techniek, kwaadaardige gezwellen en opiaten). Het laatste item op elke lijst is natuurlijk "love", liefde, maar hij krijgt het voor elkaar die duidelijke ingang een draai te geven die al dan niet ironisch is: "I believe in people who I believe believe in love."

 

Het emotionele centrum van het album is eigenlijk geplaatst aan het einde van het programma: "Bringing the Body Back Home". Ondanks de, over het algemeen, sombere toon, is het een zoete en uiteindelijke aanmoedigende wals dat bij de filosofische conclusie aankomt: "Love is the one thing worth living for". Als die zin op het eind van een minder doordacht en gecompliceerd album had gestaan (of misschien zelfs aan het begin van dit album) dan zou het slechts banaal overgekomen zijn. Maar op "The London Book of the Dead", voelt het als een met moeite overwonnen conclusie van een lang en moeilijk gedachten proces - één die, ondanks de moeilijkheden, prachtig en oprecht muzikaal plezier heeft opgeleverd voor degenen die er getuigen van waren.          

 

De muziek van "The Real Tuesday Weld" heeft meer dan enkel luisteraars en critici gefascineerd - het heeft ook de aandacht getrokken van grote adverteerders en staat onder contract om reclames van "Cherry Coke" te begeleiden (misschien heeft u de reclame wel gezien waarin kersen uit de hemel vallen op een verbijsterde, maar uiteindelijk verrukte menigte in de stad, terwijl "I Love the Rain" van Coates op de achtergrond speelt) en voor TV programma's als "Weeds" (Showtime), Gilmore Girls (WB) and Nip/Tuck (FX). Dit alles spreekt niet alleen tot Coates verfijnd vervaardigde gevoel voor ironie, maar ook tot zijn "anything goes", alles kan,  muzikale benadering: gevraagd naar zijn vaak ongebruikelijke keuzes in instrumenten, reageerde hij  "banjo, kazoo, potato peeler, you name it - I'll stick anything in". "The London Book of the Dead" is enkel nog een voorbeeld van hoe een open houding en een lichte muzikale neiging kunnen resulteren in een onderscheidend persoonlijk en wonderlijk warme muzikale persoonlijkheid - één die technologie enthousiast gebruikt en het gelukkigerwijze tegen zichzelf gebruikt om iets te creëren dat meer menselijk klinkt dan het merendeel van de muziek elders gemaakt met soortgelijke middelen.        

 

In dezelfde periode dat Stephen Coates bezig was met "The London Book of the Dead", creëerde hij daarnaast ook een speciaal releaseproject met de titel: "The End of the World". Deze conceptuele compagnon is een denkbeeldig concert, dat plaats vindt in een denkbeeldige club. Coates zegt daar zelf over: "The End of the World" is a valedictory 'performance' recorded on the eve of Valentine's Day at the mysterious / mythical 'End of the World' club in London. The Band performed a set of Pre-apocalyptic junkyard blues songs about, in honor of, and inspired by dreams and dreaming in a one-off set recorded especially for this release. Special guests appear and disappear as both performers and audience prepare themselves to say goodbye and to face an uncertain future realizing that only heaven knows what tomorrow will bring." 
Hoewel dat als een voorteken zou kunnen klinken, bestaat de ‘The End of the World' eigenlijk uit de meest atmosferische en mooiste tracks van deze fascinerende artiest tot op de dag van vandaag en biedt nog meer bewijs dat "The Real Tuesday Weld" één van de meest interessante en aangrijpende songwriters van nu is. Geen wonder dat de "NY Daily News" zegt: "Stephen Coates (aka the Real Tuesday Weld), a man obsessed with using styles from the past to create something quite new. He's not just sampling sonic bits from the dustbin. He's employing modern technology, and a stable of guest musicians, to cast music history in a decidedly avant light. His love of sonic antiques is genuine, and it's balanced with a gorgeous flair for the surreal.  Ultimately, Coates has hit on a marvelous mean between the neo-jazz of Leon Redbone and the crinkly modernity of Coco Rosie, in the process blurring past and present into a time warp all his own." 
Begeleid door zijn band uit Londen, "The Real Tuesday Weld" brengt zijn "...complex  voice, bitter and ardent and maybe longing, too, and, like his music, bears a certain  timelessness ...(XLR8R)".

Afbeeldingen en video's van The Real Tuesday Weld

comment

Nieuws

Eenmalig laatste BITTERLIEF concert

dinsdag, 26 september 2023

Op 20 december 2023 nog eenmaal een BITTERLIEF concert met Tom Vanstiphout – gitaren, Marc Bonne – drums, Bart Van Caenegem – toetsen, Evert Verhees – bas. Het zal weer een wonderlijke avond worden met de muzikanten waarmee de cd BITTERLIEF is opgenomen. In het Kursaal &ndash... Lees meer

Stef in VOLLE ZALEN en bij Bert OP5

vrijdag, 3 maart 2023

Kort voor de release van het Bitterlief album zal er ook nog op 15 maart 2023 om 20u25 bij de AVROTROS in het programma Volle Zalen op NPO2 een tv portret te zien zijn over Stef Bos in het programma Volle Zalen. Hij geeft een mooi en uitgebreid beeld van zijn leven en werken in Kaapstad en Zuid-Afri... Lees meer

STEF BOS IN AHOY

donderdag, 6 mei 2021

Niet eerder stond Stef in Ahoy. Maar nu, nu er een einde komt aan een periode waarin zo weinig gespeeld kon worden maar zoveel gebeurd, is het tijd voor feest! Een feest met strijkers en blazers, een feest van ontroering en optimisme. Een reis door een repertoire van 30 jaar. Van de Beste Zangers na... Lees meer
meer nieuws