TripAroundTheWorld

Issa Bagayogo is een van de echte vernieuwers van West-Afrikaanse muziek, waarbij hij het traditionele geluid van zijn geboorteland Mali mixt met elementen van elektronica en dancehall. Op zijn laatste release Mali Koura ontwikkelt Issa zich nog meer en voegt door jazz beïnvloede blazers toe aan het organische mengsel van roots muziek en Westerse dance technologie. 

Bagayogo lijkt misschien niet een voor de hand liggende kandidaat voor het internationale succes op de dansvloer. Zijn thuisland Mali is een van de tien armste naties ter wereld en het is een land waar economische en professionele mogelijkheden bepaald worden door iemands kaste en etniciteit - en Issa's achtergrond zou hem eerder leiden in de richting van visser of smid, dan muzikant. Maar al jong bleek hij veel talent te hebben voor het bespelen van de ngoni, een drie-snarige luit die populair is in Westelijk Afrika (onder verschillende namen) en waarschijnlijk de directe voorouder van de banjo. In Mali wordt de ngoni normaliter alleen gebruikt in heilig verband, gerelateerd aan de jacht. En dus bedachten de jongeren die enige controversie wilden voorkomen een zes-snarig exemplaar voor alledaags gebruik. Dit blijft Issa's belangrijkste instrument - een ander onwaarschijnlijk element in het verhaal van zijn snelle klim naar wereldwijde roem.

BIOGRAFIE

In het midden van de jaren '90 had Issa al verschillende platen opgenomen, zonder enig succes in de regio. Om geld te verdienen was hij buschauffeur en hij zakte af in een drugsverslaving. Uiteindelijk raakte hij zijn baan en zijn vrouw kwijt en verhuisde naar het platteland bij zijn moeder. In de andere helft van dit decennium maakte hij echter een beslissing die niet alleen zijn leven mar ook het gezicht van de wereldmuziek scene zou veranderen. Hij stopte met drugs, verhuisde terug naar Bamako (hoofdstad van Mali) en ging weer de studio in, deze keer met een lokaal beroemd productie team om een zeer persoonlijke sound te creëren, gecombineerd met de akoestische tradities van zijn regio en elementen van rock, funk, dub en elektronica.

Tien jaar en vier albums later, is Issa Bagayogo een reguliere sterattractie op de podia van het continent, spelend voor een groot enthousiast publiek. Hij wordt erkend om zijn subtiel indringende stem en zijn bekwame talent op de ngoni. Ook buiten Afrika wordt hij heel warm ontvangen. Het Engelse Folk Roots magazine beschreef zijn geweldige energie tijdens een van zijn pneumatische live shows eens als "he may radically reshape West Africa's groove... when Issa plays, only the dead stay still" , terwijl Billboard zei dat het tijd was "to add this man's name to the growing list of Mali's emerging world-music luminaries". The Village Voice omschreef Issa's muziek als "the finest Afro-European rhythmic structures Mali can provide."
 
De kritische gemeenschap en fans over de hele wereld hebben meer dan vier jaar moeten wachten op 'Mali Koura', Issa's nieuwe release, maar het was het wachten meer dan waard. Issa's sound klinkt meer volwassen, strakker en is gerijpt tot de verwezenlijking van een Afro-Europese hybride - het klinkt niet langer als een fusie van twee aparte culturen, maar meer als de ontplooiing van een compleet nieuwe cultuur.

Op tracks als 'Tcheni Tchemakan' (track 4) is er een naadloos mengsel van een circulaire akkoordenstructuur, call-and-response vocalen (gezongen in Wolof), een meedogenloos ronkend, van house afgeleid, ritme en de meest subtiele elektronische lijnen. Zelfs het zacht slingerende en compleet non-Europese ritme van 'Dibi' (track 5) absorbeert en omarmt op de een of andere manier de uitgebreide jazz akkoorden en gitaar loopjes die zich door de song weven als een zilveren draad. Op 'Dunu Kan' (track 6) is de groove zelfs jazzier, met een swingende blazerssectie en een funky orgel, terwijl Issa's stem er licht en opgewekt boven danst. Er is ook een blazerssectie in 'N'Tana' (track 7) maar hier zijn de blazers compacter, spiegelend met de zoete samenzang van de achtergrondzangeressen. Een houtachtig klinkende fluit voegt een stoer, maar elegant geluid toe, terwijl de beat zonder ophouden door gaat. 'Ahe Sira Bila' (track 8) hint op subtiele wijze naar reggae, terwijl de baslijn elementen bevat van spetterende funk en de vocalen een rustige, bijna pratende toon aanslaan. Bijna aan het eind komt nog een marimba voorbij om een serie sprankelende solo passages achter te laten. 'Namadjidja' (track 9) is donkerder en meer berouwvol van toon, met op de achtergrond een piano en een stille synthesizer die kreunt over veelgelaagde percussie. 'Fimani' (track 10) is helemaal gemaakt voor de dansvloer, met een levendige four-on-the-floor beat, heldere melodieuze vocalen en blazers die onverwacht uit het niets te horen zijn, voordat ze net zo snel verdwijnen als ze verschenen.

Doordat de opname benadering van Issa en zijn muzikale kompanen in dit project verschilt van de vorige albums, klinkt de muziek ook anders. Producer Yves Wernert legt uit dat normaal Issa tien tot vijftien liedjes voorstelt, waarbij het tweetal dan arrangementen maakt in Wernert's Bogolan studio. "The strategy was completely different. For this new album, Issa recorded the songs freely on his own, all by himself outside of my house in Bamako - once in a while you can hear birds or mopeds going by. All of the Malian instruments were recorded more or less the same way, either outside the house or in my kitchen."
 
Toen hij eenmaal de verschillende instrumentale tracks had opgenomen, nam Wernert hem mee naar zijn thuisstad Nancy (Frankrijk), waar hij samen kwam met een aantal muzikanten, waaronder de absoluut noemenswaardige en vervaarlijk getalenteerde multi-instrumentalist Gael Le Billan. Volgens zowel Wernert als Issa, bracht Le Billan een geweldige bijdrage aan de arrangementen en de uiteindelijke productie van deze tracks, naast het inspelen van gitaar, bas, keyboard, accordeon en andere instrumentale partijen. Interessant om te noemen is dat geen enkele van de additionele tracks zijn opgenomen in een studio, Wernert zegt zelfs dat hij "never once set foot in a studio during the making of this album."
 
Bijna net zo imponerend als de unieke manier van opnemen, is het scala aan gastmuzikanten die meedoen op 'Mali Koura'. Met fluitist Ba Diallo (die vaak speelt met het National Ensemble van Mali); de Franse gitarist Pascale Hubert (van Double Nelson); djembe speler Adama Diar ra (beroemd vanwege zijn werk met een paar van de grootste Malinese griotten, naast jazz zangeres Dee Dee Bridgewater); en Issa's oude rot in het vak, gitarist Mama Sissoko (een veteraan van Vieux Farka Toure's band).
 
Neem al deze elementen bij elkaar - een volledig ontwikkelde zanger met internationale status,  een creatieve en een muzikaal sympathieke producer met de juiste middelen en connecties in zowel Mali als Frankrijk; een steeds groter wordende  groep enthousiaste gastmuzikanten, die allemaal staan te trappelen om mee te doen in dit transcontinentale experiment; een niet alledaagse opname strategie - en het resultaat is een van de warmste, verrassendste en spannendste albums met Afrikaanse muziek in lange tijd.