The Cats Pop, Nederland
The Cats was een popgroep uit Volendam die was samengesteld uit Cees Veerman (1943-2014), Piet Veerman (1943), Jaap Schilder (1943), Arnold Mühren (1944), Theo Klouwer (1947-2001) en van 1972 tot 1975 Piet Keizer (1952).
The Cats werden opgericht in april 1964 en traden voor het eerst op op Koninginnedag 30 april 1964. De band die wordt gezien als de grondlegger van de Palingsound was vooral populair in Nederland, België en Duitsland en trad wereldwijd op.
The Cats bestaat uit de neven Jaap ‘de Koster’ Schilder en Piet ‘de Koster’ Veerman. Eind jaren vijftig spelen en zingen Piet en Jaap voor vrienden en vriendinnen. Zingend en zichzelf begeleiden met gitaren imiteren ze Otis Redding, Sam Cooke, Buddy Holly, the Everly Brothers, Ben E. King en The Drifters. Ook Arnold Mühren en Cees ‘Poes’ Veerman vormen in diezelfde periode een duo. Ze treden op tijdens schoolfeestjes waarbij Arnold gitaar speelt.
Arnold en Cees komen in contact met Piet en Jaap. Samen vormen ze The Mystic Four. Niet veel later wordt de band versterkt door drummer Cees ‘Pluk’ Mooijer. De naam Mystic Four past het vijftal niet meer en liftend op de bijnaam van Cees ‘Poes’ wordt die veranderd in The Blue Cats. De band maakt snel progressie. Ze repeteren zich suf en begeleiden ook artiesten als Anneke Grönloh, Trea Dobbs en Imca Marina wanneer die voor een optreden naar Volendam komen.
Er is geld nodig voor een versterker en een galmapparaat. Jan ‘Tuf’ Buys is een actieve jonge man met drie banen. Hij is de zwager van Jaap ‘de Koster’ Schilder, gitarist van de band en schiet het geld voor. Jan is wat ouder dat de leden van de band The Cats en neemt al snel de managers rol voor zijn rekening. Daarbij is Jan in het bezit van een brommer waarmee hij – met een bandrecorder als bagage – heel Noord-Holland afreist om – zeer succesvol – werk voor de band te vinden. Als The Blue Cats voor die Noord-Hollandse optredens een Volkswagenbusje moeten huren is Jan ‘Tuf’ ook de enige met een rijbewijs.
Cees Mooijer ziet het vele optreden niet zitten en belemmert de overige Blue Cats in hun weg naar de top. Jan Buys koopt het drumstel van Cees en Theo ‘Schuimpje’ Klouwer, een fabriekscollega van Jan Buys wordt de nieuwe drummer. Met de komst van Theo verandert de naam van de band voor de laatste keer. The Blue Cats wordt definitief The Cats. Hier eerste optreden met Theo als de nieuwe drummer vindt plaats op 30 april 1964.
The Cats doen in de begin jaren veel mee aan talentenjachten. Bij een door Radio Veronica georganiseerde talentenjacht kijgen The Cats een platencontractje bij Durlaphone. Ze nemen drie singels op If I Didn’t Have A Dime To Pay, The Jukebox, Somewhere Over The Rainbow en Ave Maria No Morro. Dat is op dat moment volgens bassist Arnold Mühren het meest voor de hand liggende repertoire. The Cats vestigen zich in het muzieklandschap van Nederland. De band is er klaar voor. Er ligt een grote toekomst te wachten.
Die eerste drie singels leveren The Cats geen hitnotering op. Jan Buys heeft al snel in de gaten dat ze van het kleine Durpaphone-label af moeten om verder te komen in de muziekwereld. Hij schrijft grote platenmaatschappijen aan en EMI-Bovema toont interesse. Op 11 januari 1966 tekenen The Cats een cotnract bij het grote EMI-Bovema. Wat volgt is een stroom van hits en een reeks albums waarvan de Volendamse Cats zo’n 13 miljoen exemplaren verkopen. In de periode van 1966 tot begin 1974 veroveren The Cats 20 hits in de Nederlandse Top 40 waarvan er vier zelfs de eerste plaats bereiken: Lea, Why, Marian, Where Have I Been Wrong zijn eigen composities (de eerste drie door Arnold Mühren en de laatste door Piet Veerman).
In 1972 ontvangen The Cats in Duitsland een Gouden Hond voor de verkoop van 1 miljoen exemplaren van de singels One Way Wind. De Gouden Hond – een beeldje van een hondje dat naar een Edison grammafoon luistert – is de hoogste onderscheiding van de Duitse muziekindustrie. Als in 1973 het album ‘Home’ verschijnt, valt de verkoop enigszins tegen.
Ondanks dat The Cats een Gouden Harp mogen ontvangen, komt de sleet erop. De jongens schrijven geen nieuw materiaal meer en EMI moet het noodplan, waaraan op de achtergrond hard is gewerkt, in werking zetten.
Als Roel Kruize directeur van EMI wordt, belooft hij The Cats naar Amerika te brengen. Dat moment komt. Kruize heeft al veldwerk laten verrichten in de States: een producent en studio zijn reeds gevonden. Iedereen is klaar voor Amerika. Nu The Cats nog. De Volendamse Cats reizen af naar Los Angeles, Californië om de absolute jongensdroom te zien uitkomen; een plaat opnemen in Amerika. Het album ‘Love In Your Eyes’ wordt commercieel gezien het grootste succes van The Cats. Het album komt in 38 landen uit. Be My Day wordt de vijfde nummer 1-hit in Nederland en wordt bijna overal op de wereld op singel uitgebracht.
Na het album ‘Love In Your Eyes’ volgt een tweede ‘Amerikaanse’ uitgave. ‘Hard To Be Friends’ verschijnt in 1975. In tegenstelling tot het voorgaande album, reizen The Cats niet af naar de States, maar komt Al Capps met de geluidsbanden naar Nederland. Daar zingen de vier Cats het album in. In deze periode is Cees ‘Poes’ Veerman tijdelijk uit The Cats en verlaat Piet Keizer, als eerdere vervanger van Cees ‘Poes’ Veerman, de groep definitief.
Na ‘Hard To Be Friends’ volgen nog drie studioalbums: ‘We Wish You A Merry Christmas’ uit 1975, ‘Homerun’ uit 1976 en ‘Like The Old Days’ uit 1977. Hierna verdwijnen The Cats van de muziekradar.
Als The Cats op verzoek van discotheek ‘La Diligence’-eigenaar Chris van Tilbur ‘La Diligence’ opnemen (een vertaling door Piet Veerman en Arnold Mühren van ‘De Postkoets’) ontstaat er opnieuw vraag naar de muziek van de Volendamse groep. Zo verschijnt het album ‘Third Life’ in 1983 op het eigen label STAC Music. Er wordt weer een tournee gedaan langs de Nederlandse zalen. Tijdens de tournee wordt een live-registratie gemaakt die leidt tot het album ‘Live’ dat in januari 1985 uitkomt. In 1985 verschijnt het definitief laatste studioalbum van The Cats, ‘Flyin’ High’.
Omdat The Cats in 1985 niet echt afscheid van het publiek hebben kunnen nemen, worden in 2006 onderleiding van John Ewbank de allerlaatste twee singels ‘The Best Years of My Life’ en ‘Those Were The Days’ opgenomen en uitgebracht, dit om de fans alsnog een waardig afscheid te bieden. Het levert The Cats wederom een gouden plaat op.
Oud Veronica DJ Jan van Veen spreekt op een eerder afscheidsfeestje van The Cats op 14 maart 1980. In zijn speech draagt hij een gedicht voor dat geschreven is door Joost Nuissl. Zijn eerste worden zij: “Groepjes verwelken, bandjes vergaan, maar The Cats zijn The Cats die blijven altijd bestaan.”
Een halve eeuw The Cats, een periode met meer dan 40 hits, gouden- en platina platen en vele muzikale hoogtepunten. Het overlijden van manager Jan ‘Tuf’ Buijs, drummer Theo ‘Schuimpje’ Klouwer en onlangs leadzanger en componist Cees ‘Poes’ Veerman zijn de absolute dieptepunten.
Deze CD-box voert u langs alle hits en muzikale hoogtepunten. Het is tevens een doorgeefluik voor het prachtige Cats-repertoire dat ook een volgende generatie zal blijven boeien.
(Bron: Johan Tol & Michel Veerman, persoonlijke vrienden van de groep, maar vooral Cats-fans
April 2014)
