TripAroundTheWorld

Na de schitterende CD 'Natural', waar hij, met gebruik van veel Soul, de authentieke wortels van de pure Bossa en Samba op bijzondere wijze onder de aandacht brengt, is hier het tweede internationale album van de verleidelijke Braziliaanse zanger-gitarist Celso Fonseca. Hij heeft als componist, gitarist en arrangeur samengewerkt met de grootste namen, maar zijn eigen muziek is lange tijd verborgen gebleven voor onze oren. In 2005 kunnen we daar voor de tweede keer mee kennismaken.

Naast veel werk voor anderen heeft Celso voor 'Natural' vier goed ontvangen solo albums gemaakt die alleen in Brazilië zijn uitgekomen. De laatste daarvan werd genomineerd in twee categorieën voor de 'Latin Grammies 2002'. Deze albums hebben de weg geplaveid naar een reputatie van een unieke zanger en briljante songwriter die een klassieke en smaakvolle 'sound' overbrengt op alles wat hij aanraakt. Hij wordt dan ook constant gevraagd om allerlei topacts te produceren. Voor de productie van twee albums van Daúde ontving hij de equivalent van de Braziliaanse Grammy ('Sharp' Award) voor beste pop/rock arrangeur.

De titel 'Rive Gauche Rio' is een gecombineerde toespeling op Celso's geliefde stad Rio en de linkeroever van Parijs, twee plekken die radicaal veranderd zijn sinds hun gouden jaren in de 50-er en 60-er jaren - al waart de tijdsgeest van die roemruchte periode nog steeds in het collectieve geheugen van veel mensen en komt deze ook in de muziek terug. Celso produceerde en arrangeerde de gehele CD en er staan negen originele Celso Fonseca composities op. Daarnaast een bijzondere nieuwe interpretatie van Delicate, een nummer van de Britse singer-songwriter Damien Rice en een Portugese versie van Franse crooner Henri Salvador's 'J'ai vu', dat de Portugese titel 'Na Pele De Um Flaneur' kreeg na de vertaling door Ronaldo Bastos. Tenslotte een verfrissend duet 'Don de Fluir' - in het Spaans - met zanger en gitarist Jorge Drexler (oorspronkelijk uit Uruguay), die zojuist is genomineerd voor een 'Best Song' Oscar in verband met zijn muzikale medewerking aan 'Motorcycle Diaries', de film over Che Guevara, door de Braziliaanse regisseur Walter Salles.

De instrumentatie op dit nieuwe album klinkt net iets voller dan op 'Natural'. Bij veel nummers krijg je dan ook echt het gevoel van een band, met drums, bas, geheel in de stijl van de 60-er jaren, een Fender Rhodes en af en toe een blaasinstrument als fluit, flügelhorn of tenor sax. De sfeer en het gevoel van 'Rive Gauche Rio' is een vervolg op 'Natural': warm, geïnspireerd, elegant, met Celso's sensuele stem en magnifieke gitaarspel die overal bovenuit steken. Een perfect album voor de late uurtjes, om de zon in Nederland vast de goede richting te wijzen.

Celso Fonseca over 'Rive Gauche Rio':
.............'Nadat ik de laatste twee jaar heb getoerd, wilde ik graag thuis zijn en nieuwe nummers maken. Het werden uiteindelijk een aantal oudere nummers (gedeeltelijk onderweg geschreven) en een paar gloednieuwe tracks en het zijn op de een of andere manier allemaal liefdesliedjes. Het is muziek die me blij maakt en ik hoop dat het een glimlach op je gezicht zal toveren. Ondanks het feit dat Rio niet meer de stad is waar ik ooit opgroeide, wil ik de stad toch met een positief en optimistisch gevoel laten zien en de verhalen vertellen van de mensen die er wonen. Ik heb geprobeerd een beeld van de stad te bewaren dat ik in mijn dromen altijd zie, waarbij ik de eeuwigheid van het moment voel. Geen tijd, geen achteruitgang, geen dood. Enkel mijn tijdloze romance met Rio.
Deze nieuwe plaat gaat ook over mijn eigen manier van muziek schrijven en naar hedendaagse muziek luisteren. Ik heb naar veel verschillende stijlen geluisterd, muziek die me geïnspireerd houdt, zoals de muziek van Brad Meldhau, Jorge Drexler, Chico Buarque en Damien Rice. Samen met Joao Gilberto, Tom Jobim en Azymuth, hebben deze artiesten er bij mij toe geleid om verschillende elementen te mengen met mijn eigen manier van muziek maken. Damien Rice bijvoorbeeld is een buitengewone liedjesschrijver. Ik was erg gecharmeerd van zijn plaat 'O' en besloot een eigen versie van 'Delicate' te maken, omdat het een nummer is dat me op een bijzondere manier raakt. Zijn gave om eenvoudige, maar toch intense, emotionele intieme nummers te schrijven is opmerkelijk. Jorge Drexler is de meest imponerende artiest die ik in jaren heb ontmoet. Hij is een van de beste songwriters die ik ken. Chico Buarque is de beste na Jobim en Brad Meldhau is altijd inspirerend, als muzikant en als songwriter. Dit nieuwe album is een natuurlijk stap vooruit, na 'Natural'. Het is meer een band-album. Gewoon mijn musicerende vrienden en ik die het leuk hebben, thuis, in Rio de Janeiro.