TripAroundTheWorld

Mafalda Arnauth is één van de jonge vrouwelijke sterren in de wereld van de fado. Een bloedmooi zingende dame, die zich onderscheidt van Cristina Branco, Dulce Pontes en Misía door haar lichtere toon in de vaak zo melancholieke Portugese blues. Wie haar albums kent, zoals het prachtige 'Encatamento', hoort inderdaad wat meer vrolijkheid. Het neemt niet weg dat Arnauth tot in het diepst van haar ziel de gevoelige muziek van haar vaderland vertolkt.

Geboren in Lissabon op 4 oktober 1974, manifesteerde de passie voor muziek zich al op jonge leeftijd. Toch zag ze een carrière als artiest toen nog niet voor zich. Na een serie gelukkige omstandigheden die begon met een optreden op de universiteit (ze studeerde er diergeneeskunde) en eindigde in een wereld van verschillende podia, repetities en Fado huizen, stond ze het zichzelf toe om artistiek te groeien van de energie van het applaus en de waardering van het publiek.
Ze is in het bezit van een pakkende frisheid, die voorheen nooit werd gelinkt aan Fado muziek, maar ze zweept het publiek op met haar jeugdige spontaniteit en de unieke manier waarop ze oude en klassieke hits in dit genre opnieuw brengt. Zo natuurlijk als ze haar carrière gestart was, zo snel kwam ze erachter dat haar hele persoon perfect bleek te passen bij de Fado. Hoe meer eigen Fado thema’s ze bedacht, des temeer ze zichzelf openbaarde als de nieuwe hoop voor een wedergeboorte van het genre.

IN HET BEGIN WAS ER FADO…

De bijzondere stem van Mafalda Arnauth – en haar unieke benadering binnen het Fado universum – konden niet onopgemerkt blijven bij platenmaatschappijen. Betwist door velen, tekent ze uiteindelijk een contract bij EMI. In Portugal heeft deze multinationale maatschappij op dat moment de sterkste muziekuitgeverij voor Fado en heeft giganten in het genre, zoals de mythische Amália Rodrigues.
“Mafalda Arnauth”, haar debuut, ziet het daglicht in 1999. Naast klassieke fado stukken, is het album ook gevuld met haar eigen composities, voornamelijk vanwege de bezielende ondersteuning van haar producer, de begenadigde João Gil. Deze eerste plaat wordt een onmiddellijke hit en bestseller. Geroemd door publiek en pers, ziet Mafalda zichzelf naar grote hoogtes vervoerd worden in haar 24-jarige leven. Ze krijgt de “New Talent Of The Year” Award van "Blitz" (muziekkrant) en wordt het volgende jaar genomineerd voor een Portugese Golden Globe als “Best Singer”.
Toch was Mafalda’s debuut niet haar eerste stap. Het was het uigekristalliseerde resultaat van honderden intieme optredens in Fado huizen en tientallen live concerten in binnen- en buitenland, voornamelijk in Europa. Geboren uit de rijpheid van deze optredens, was de plaat ook een beginpunt van een serie veel professionelere shows. Mafalda Arnauth is tegen die tijd een echt “podiumbeest”, dat zich kan laten gaan als nooit tevoren. Ze heeft haar verlegenheid naast zich neer gelegd en verbreedt haar repertoire nog verder. Ze wil steeds meer van zichzelf aan het publiek geven en wil de Portugese tradities en cultuur vertegenwoordigen op een manier die past bij haar eigen woorden en muziek. Een jaar na het succes van haar eerste album, gevolgd door een lange periode van nationale en internationale tours, gaat Mafalda terug naar Portugal om haar grootste uitdaging nog uit te voeren, het eerste concert ooit in Lissabon, het thuis van de Fado. Ze moet er optreden in de grote zaal van het Culturele Centrum van Bélem en de veeleisende concerthal is weken van tevoren uitverkocht. Volkomen meester van zichzelf, beloont het publiek Mafalda Arnauth met het niet ophoudende applaus van plezier en dit maakt het voor haar nog duidelijker dat alle dingen hierna nog groter en beter moeten zijn. Dit is de behoefte van het publiek en de wil en hoop van Mafalda.

HET ONTWAKEN VAN DE STEM…

In maart 2001 deelt Mafalda haar eigen kaarten weer een keer en haar tweede album “Esta Voz Que Me Atravessa” (losjes vertaald als “dit is de stem die dwars door me heen gaat”) is een feit. Tegelijkertijd uitgebracht in Portugal en Nederland via EMI en geproduceerd door Amélia Muge en José Martins, beiden muzikanten met vaste wortels in de traditionele Portugese muziek. Met Ricardo Rocha op Portugese gitaar, José Elmiro Nunes speelt Fado gitaar en Paulo Paz op bas.
“Esta Voz Que Me Atravessa” is een vrolijk vervolg op Mafalda’s debuut. Geïnspireerd op de gedichten van Hélia Correia en de geniale muziek van Fausto Bordalo Dias, laat de plaat een grote artistieke groei horen. Kort daarop wordt Mafalda de eerste Portugese artiest die wereldwijd wordt vertegenwoordigd door Virgin Records.
In oktober 2001 geeft Mafalda Arnauth haar tweede concert in Lissabon. Een jaar na het succes in het Culturele Centrum van Bélem, haalt ze de lastige concertzaal van Culturgest over en weer is het een paar weken van tevoren compleet uitverkocht. Dit nieuwe live succes betekent het begin van een veeleisende tour die Mafalda in verschillende Europese hoofdsteden brengt. Maanden later komt een meer gegroeide en volwassen artiest terug in Portugal, voor weer een uitdaging, dit keer in Porto. Ze staat op het punt om het thema “Fado, de nieuwe generatie” te belichamen op het Festival “A Port of Fado” in het klooster van S. Bento da Vitória. De zangeres en de organisatie weten beiden dat ze een risico nemen. Eeuwige rivaal van Lissabon en vaak tegengesteld aan de tradities van de hoofdstad, zou de Noordelijke stad wel eens niet zo goed kunnen reageren op de show. Toch overtreft de show uiteindelijk, verrassend genoeg, de hoogste verwachtingen, Fado doet zijn werk op mysterieuze wijze… en Mafalda overwint weer een andere onwaarschijnlijke stad met haar stem en muziek.

BETOVERINGEN…

2002 is een zeer intensief jaar, bijna meedogenloos gevuld met live concerten, vanwege de enorme vraag, een natuurlijk gevolg van haar groeiende populariteit. Gedreven door een handjevol nieuwe talenten, ondergaat de Fado een ongelofelijke revival. Bijna 30 jaar na de ondergang, wordt het genre steeds meer erkend en krijgt het zijn rechtmatige plek in de top van de Portugese vermeldingen. Tegen die tijd krijgt Mafalda’s derde album steeds meer vorm. “Encantamento” (“betovering”) is een mijlpaal. Mafalda Arnauth gaat weer een stap verder in haar werk als singer/songwriter en voelt zich klaar om de leiding te nemen over de productie van de plaat. Terwijl de essentie van de Fado onveranderd blijft, verlaten de composities op het album bijna helemaal de gewoonlijke Fado concepten als fatalisme, ongenade, eenzaamheid en schaduwbeelden. Op “Encantamento”, weer een enthousiast ontvangen CD, gebruikt Mafalda verdriet als het ingrediënt voor hoop, het lijden als de inspiratie voor heldere dagen en tegenspoed als drijvende kracht voor het leven voor zich. 2003 wordt een onvergetelijk jaar. Mafalda omarmt de voldoening die je alleen kunt krijgen als je het gevoel hebt dat je iets bereikt hebt waarnaar je al lang op zoek was.
Op het podium ondervind ze veel voordeel van deze kracht en de veranderingen zijn aan den lijve te merken. In feite wordt het steeds duidelijker dat Mafalda de hoogste mate van empathie met haar publiek heeft behaald, haar emoties en zichzelf op zo’n manier gebruikend dat het soms lijkt alsof de tijd stilstaat als ze live zingt. Haar repertoire wordt nog gevarieerder en haar compositie vakmanschap, voortkomend uit haar eigen leven, helpt haar om altijd tegemoet te komen aan de vernieuwende verlangens van het publiek.

ONVERGETELIJKE ZALEN…

Sinds de lancering van “Encantamento” leidde Mafalda Arnauth een leven “on the road”, in Portugal en daarbuiten, zoals Italië, Nederland, België, Frankrijk, Griekenland, Macau, Zweden, Spanje, Turkije en Engeland.
Het optreden dat bij haar een van de mooiste herinneringen achterliet van alle landen in het buitenland, was het concert in het Concertgebouw in Amsterdam. Daar beleefde Mafalda een van de meest emotionele momenten van haar leven, dankzij het enthousiasme van 2400 toehoorders.
Ook koestert Mafalda Arnauth de gedachte aan de concertweek die ze had in Griekenland, in een beroemde jazzclub die haar deed denken aan de sfeer in de Portugese Fado huizen. Als de meest indrukwekkende plek voor concerten, is er geen twijfel mogelijk, de London Royal Albert Hall is “de” plek. Uitgerust met magnifieke geluidscondities en een exceptionele architectuur, is deze zaal in Mafalda’s herinnering ook onvergetelijk.

HET OMSLAGPUNT…

2004 betekent het begin van de omslag in de carrière van Mafalda. Niet zozeer vanwege onvrede, maar meer als een bewuste en noodzakelijke creatieve sprong, stapt Mafalda Arnauth uit EMI. Hun gedeelde verleden, het vruchtbare heden en het altijd aanwezige respect en de goede samenwerking, maakten het mogelijk om in juni 2005 Mafalda’s “Best Of”album uit te brengen: “Talvez se Chame Saudade” (losjes vertaald als “misschien kan dit “heimwee” genoemd worden”). De lancering van deze CD, bleek een belangrijke bron van inspiratie, vooral vanwege de herinneringen die het opriep. Deze compilatie was een duidelijk bewijs van haar groei als artiest, haar strijd om onzekerheden te boven te komen en haar onomstotelijke keuze voor muziek, haar ware roeping.
“Talvez Se Chame Saudade”, het Best Of album, is op een bepaalde wijze ook een eerbetoon aan de Fado, die op meer dan ook een manier, bijna een soort tweede huid is voor het leven van Mafalda, zelfs in de nummers waar de grens tussen traditie en eigen ervaring een beetje onduidelijk is. Op deze dunne lijn liggen bijna alle liedjes die uit de mist van het mysterie komen.

DE MUZIKANTEN…

Nu we al bijna aan het eind van 2005 zijn aanbeland, concludeert Mafalda Arnauth dat ze er eindelijk in is geslaagd om de perfecte muzikale partners om zich heen te verzamelen, een samenhangende groep die het voor haar mogelijk maakt om op adequate manier haar muzikaliteit uit te dragen en die haar een toegevoegde waarde geeft om haar eigen muziek te blijven schrijven en om nieuwe en verrijkte manieren te ontdekken om zichzelf uit te drukken. Mafalda’s ensemble bestaat uit Paulo Parreira op Portugese gitaar, Diogo Clemente en Luís Pontes op klassieke gitaar en Ricardo Cruz op bas. Om te werken met deze muzikanten is “magnifiek”, aldus Mafalda.

HEDEN EN TOEKOMST...

Gelijk oplopend met de veranderingen in haar carrière, heeft Mafalda zich ook ontwikkelt in haar persoonlijke gewoontes en leeft nu veel gezonder. Haar professionele leven vergt veel van haar, met een gemiddelde van 15 optredens per maand en dit heeft haar “verplicht”om nieuwe regels in te stellen, qua dieet, slaap, beweging en zangtechnieken, net als de emotionele achtergrond om met dit leven door te kunnen gaan. Deze persoon is de Mafalda Arnauth die er klaar voor is om haar vijfde album uit te brengen in oktober 2005. Waarschijnlijk de meest persoonlijke plaat van allemaal, gegeven het feit dat het bijna een dagboek zal zijn. De nieuwe CD zal veel van de mogelijke levenservaringen beschrijven. Relaties (over vriendschap, liefde, blijdschap, verdriet, scheidingen, teleurstellingen, nieuwe hoop…), de magie van een speciaal afspraakje, haar artistieke referenties (Amália Rodrigues, Maria Bethânia, Charles Aznavour, Astor Piazzola…), deelgenoten en haar eigen persoonlijke wandeling door het leven, geleid door innerlijke gedachten over filosofie, houding en visie, net als haar opties, twijfels en kwellingen…
De nieuwe plaat zal daarom de samenhang promoten tussen het huidige leven van Mafalda en alle factoren die haar gemaakt hebben tot wat ze is vandaag. Creatief gezien tweeledig en in ieder geval uniek, de diversiteit zal reiken van traditionele Fado tot nieuwe onderwerpen en zaken uit het dagelijkse leven, bedoelt om het idee overboord te zetten dat dit genre alleen bedoeld is om altijd en eeuwig in het omhulde universum van donker en zwaar verdriet te blijven. Er zit veel kracht in de roekeloosheid waarop ze dingen brengt, zoals ze dat doet in een van haar nieuwe liedjes, “Audácia”: “weg gaat hij, de donkere Fado; weg met de muren van de angst”.

www.nu.nl