TripAroundTheWorld

De muziek van Sarr e Roma straalt iets lichts uit, easy-going, maar nooit goedkoop. De weg die de band heeft afgelegd is duidelijk voelbaar in elke song, maar met frisheid en energie in overvloed. De muziek heeft ware emotie, enerzijds pure vreugde, maar ook momenten die stemmen tot nadenken. Het is muziek om verliefd op te worden en om een feestje te geven en uitbundig te dansen. Waar kunnen we nog meer om vragen?

In het oude Joegoslavië van de jaren tachtig waren de bandleden van Sarr e Roma echte supersterren, een band die bijna synoniem stond aan een bepaald soort zigeunermuziek. Onder leiding van Amir Karahasanovi?, het enige overgebleven originele lid werden na een periode van stilte een aantal veranderingen doorgevoerd aan de akoestische sextet. Dit is hun eerste internationale release en met een album zo goed als dit zullen ze ongetwijfeld nieuw publiek voor zich winnen. Een andere reden kan zijn dat Sarr e Roma een gevoel van plezier, de lol van het spelen van muziek en van de goede tijden die hun muziek wil overbrengen, terwijl er veel donkere, soms zwaarmoedige platen uit deze regio komen.

Stel je een café voor in Sarajevo, Bosnie-Herzegovina, met de geschiedenis voelbaar in haar muren. Iedere nacht wordt er geweldige akoestische muziek gespeeld door een band van door de wol geverfde professionals, die zonder enige pretenties het dak eraf speelt met een goed gekozen selectie van fantastische, onverwoestbare oude tunes. Liefhebbers van het goede leven en een beetje losbandigheid. De plek zelf, echt of denkbeeldig, beroept zich op de bijna vergeten sferen van de bohemien cafe’s van weleer. Een plek waar schrijvers en schilders, acteurs en intellectuelen naast hoeren en zakkenrollers zitten, de plek die ze hun thuis zouden noemen. Met verhalen, soms pijnlijk, soms prachtig en de muziek van deze band als soundtrack.

Het was een moeilijke taak om deze sferen op een plaat te krijgen, maar Sarr e Roma en producer Dragi Sestic hebben het voor elkaar gekregen. 

Het sextet is een heel hechte eenheid, maar zanger en gitarist Amir Karahasanovi? steelt de show. Met een lichte rasp in zijn rijke bariton, een verfrissende aanpak, zonder pretenties of overdreven plechtstatigheid. Soms croont hij zoals een Leonard Cohen uit Sarajevo, de andere keer zingt hij als een zigeuner bruiloftzanger, met een hoorbaar vrolijke grijns. De band is een goed geoliede machine en net als de gasten op deze CD lijken ze perfect te begrijpen hoe ze de muziek met hun spel kunnen verrijken. Luister bijvoorbeeld naar Nihad Kre?o's humoristische en onverwachte piano interventies tijdens Saban Bajramovic's onstuitbare klassieke "Guglo Kafava", of naar violiste Vanja Radoja in het donkere en grappige lied "Ik had tien vrouwen", terwijl Karahasanovi? spottend zingt over zijn vrouw, die werd "overreden door een trein" - zoals een Johnny Cash van de Balkan - en de viool vrolijk een imitatie levert van het treinsignaal. De gast die een speciale vermelding verdient is natuurlijk Ljiljana Buttler, de helaas overleden Gypsy diva die haar eigen "Zvonija, zvonija” als duet met Karahasanovi? zingt.