Buddy Hollly Pop, Verenigde Staten
Buddy Holly, geboren 7 september 1936 in Texas (Lubbock) als Charles Hardin Holley was een Amerikaanse singersongwriter die een centrale rol heeft vervuld in de rock and roll jaren ’50.
Toen Holly op 3 februari 1959 op 22-jarige leeftijd omkwam bij een tragisch vliegtuigongeluk waarbij ook rock ’n roll-collega’s Ritchie Valens en The Big Bopper verongelukten, werd hij al alom erkend als poppionier, makers van enkele van de belangrijkste vroege rock ’n roll-singles, zoals 'That’ll be the day', 'Peggy Sue' en 'Not fade away', een van de eerste hits voor The Rolling Stones.
Na een valse start als countryzanger, in het duo Buddy & Bob (Montgomery) zag Buddy in 1955 het licht dankzij een optreden van Elvis Presley. Hij wist dat hij ook die kant op moest. Bij platenmaatschappij Decca tekent hij een contract. Hij is echter niet tevreden over de opname van zijn That’ll Be The Day. Geheel tegen de mores van die tijd in laat Holly die onvrede duidelijk blijken met als gevolg dat het label hem de laan uitstuurt. Binnen een paar maanden heeft hij een nieuw contract: één met zijn band The Crickets voor Brunswick en één als solist voor Coral. De nieuwe versie van ‘That’ll Be The Day’ wordt een wereldhit en wordt beschouwd als een van de belangrijkste rock ‘n’ rollplaten.
Holly was van Texas naar New York verhuisd om een nieuwe start te maken. De verhuizing markeerde dan ook een hoorbare verandering in de muziekstijl van Holly. True Love Ways, een ode aan zijn vrouw, baadde in de violen zonder een draak van een zwijmelnummer te worden. Demo’s die pas na Holly’s dood zouden verschijnen, lieten horen dat hij verder wilde in die richting: Reminiscing, Raining In My Heart en het voor The Everly Brothers geschreven maar niet door hen opgenomen Wishing zijn voorbeelden.
