Souad Massi Folk Rock, Algerije
Souad werd in 1972 in Algiers geboren, woont inmiddels in Frankrijk (zodat ze hardop kan zeggen wat ze al vele jaren zingt: “Stil blijven zou betekenen dat de terroristen hebben gewonnen en dat alle intellectuelen die ze hebben vermoord, voor niets gestorven zijn”.
Massi is ingenieur en studeerde Arabisch-Andalusische klassieke muziek, muziek theorie en universele klassieke muziek. Zij kwam in aanraking met Andalusië toen ze tijdens een slapeloze nacht op TV een documentaire zat te bekijken over de gouden eeuw van Cordoba in de 9e en 10e eeuw AD, toen Cordoba onder kalief Abd ar-Raman III van de Umayyad dynastie een tijdje de dichtst bevolkte en meest wereldse stad van Europa was. Ze was verbaasd en beschaamd dat ze daar nooit geweest was, noch gehoord had over hun vele geleerden (als Avicenna, Ibn Arabi), de weelderige paleizen, moskeeën, synagogen, kerken, bibliotheek en publieke baden. Maar wat haar het meest verbaasde was dat alle zonen van Abraham (Jood, Christen, Moslim) daar bijna twee eeuwen lang in relatieve vrede en harmonie onder een Moslim regering leefden. Souad ging op persoonlijke ontdekking, verdiepte zich langdurig in de geschiedenis van Cordoba en las vele klassiekers uit de Arabische literatuur en wetenschap. Ook maakte ze contact met dichters, academici en fans van poëzie via sociale media en persoonlijke ontmoetingen.
Souad Massi is toonaangevend onder jonge Algerijnse kunstenaars. Ze zingt de Arabische taal met een zoete en zuivere stem. Haar liedjes hebben veelal folkrock ritmes, vandaar ook dat ze vaak vergeleken wordt met Joan Baez en Tracy Chapman. Souad Massi, is actief, moedig, vrij, populair en genereus. Ze heeft een gouden stem en een sprankelend talent, en wist eigenlijk altijd al dat ze zangeres wilde worden. Ze creëert delicate en harmonieuze Algerijnse folk rock met strijdbare en gevoelige teksten, en komt uit een artistieke familie. Ze werd op 23 augustus 1972 in Algiers geboren. Ze studeerde Arabisch-Andalousische klassieke muziek, muziektheorie en universele klassieke muziek. Toen ze 17 was, stond ze op vele podia met alleen haar gitaar, maar tegelijkertijd zat ze in de flamenco band "Les Trianas d'Alger". Het werd een enorme flop en ze besloot op te geven, maar met een duw in de rug van haar jongere broer kwam haar band "Atakor" tot stand, waarmee Souad Massi door Algerije reisde en hun rock muziek (richting harde rockmuziek) weerklinkt in het hele land. Naar aanleiding van veel politieke druk, terwijl ze voor het kabinet van ruimtelijke ordening werkt (Souad heeft een ingenieursgraad), werd besloten haar te ontslaan. Dan zit ze in een moeilijke periode, niet alleen financieel, maar ook psychologisch. Gelukkig werd haar precies op het juiste moment aangeboden om mee te doen aan het "Femmes d'Algérie / Vrouwen uit Algerije" Festival. Deze show werd geïnitieerd door Allalou (een voormalig radio en televisie reporter) en de "Bled-Connection" vereniging, opgericht in Parijs aan het Cabaret Sauvage.
Op 10 januari 1999 komt Souad aan in Frankrijk. Er was een geweldige sfeer bij het Cabaret Sauvage waar al deze Algerijnse muzikale vrouwen bij elkaar kwamen. Ongeacht hun leeftijd of hun regionale wortels, waren ze allemaal verenigd in hun dagelijkse strijd voor de vrijheid, de show, het feest (het was Ramadan) en de strijd tegen de fundamentalisten. Het Parijse publiek zag Souad Massi; ze waren verrast door haar prestaties en diep geraakt door haar stem en haar fantastische capaciteit om gevoelens over taalbarrières te tillen. Naar aanleiding van dit concert, tekende Souad Massi een contract bij het platenlabel Island-Mercury. Om Souad's muziek en poëtische wereld in stand te houden werd Bob Coke (die eerder werkte met Ben Harper) gevraagd voor de artistieke productie. Om zowel Souad's energie en emotie te behouden, besloot Bob Coke om een live-album te maken. Hij slaagde er net in om de opname van het laatste nummer "Matebkiche" af te ronden. Elektrische en akoestische instrumenten werden vakkundig gebruikt, en al met al maakten zij een album met sterke melodieën maar vooral ook met haar pure en ontroerende stemgeluid. Haar muzikale atmosferen waaierden tussen rock en traditionele muziek, gemengd met elektrische en flamenco gitaren, Arabische luit, drums, gumbri (akoestische bas uit de Sahara) en karkabous (metalen castagnetten uit de Sahara). Elk lied was bijzonder en herinnerde ons aan Joan Baez 'en Tracy Chapman ‘s rebelse en melodieuze werelden. Na al deze inspanningen was er een prachtig album, waar veel verschillende muziekstijlen (folk, Chaâbi, rock) dichterbij kwamen. Bovendien weerspiegelt het al haar talenten en gaf het Souad de mogelijkheid door middel van haar liedjes te reizen op een alomvattende manier. Ze gebruikt haar tournee om de laatste hand aan haar liedjes te leggen. Inderdaad, terwijl ze album aan het opnemen was, gaf ze het ene concert na het andere. Ze werd steeds beter, vooral beroemd is haar première: Orchestre National de Barbès, Thierry Titi Robin, Geoffrey Oreyma ... en vooral Idir. De laatste bood haar de kans om zijn concert in het Olympia te openen op 13 december 1999 (minder dan een jaar na haar aankomst in Frankrijk)! Ze ging ook een aantal maanden met Saez op tour. Op die manier bereikte ze een nieuw rock publiek, dat onmiddellijk werd verleid door deze jonge activist/zanger.
Maar hoewel ze nu in Parijs leeft, is ze haar geboorteland zeker niet vergeten. Algerije is altijd in het hart van zowel haar muziek als haar leven. En ze vecht door, ook aan de andere kant van de Middellandse zee. Ondanks het feit dat haar familie nog steeds in Algerije is, wil ze profiteren van de vrijheid van meningsuiting die haar in Europa wordt gegeven, zodat ze hardop kan zeggen wat ze al vele jaren zingt. Ze legt heel nauwkeurigheid en bewust uit wat er in het Algerije van alledag zoal gebeurt en veroordeelt de onderdrukkers zonder opschepperig noch activistisch te zijn.
"Stil blijven zou betekenen dat de terroristen hebben gewonnen en dat alle intellectuelen die ze hebben vermoord, voor niets gestorven zijn."
