Declan de Barra Singer/ Songwriter, Ierland

Declan de Barra is al zijn hele leven een muzikant en een kunstenaar, hij beschrijft de wereld voornamelijk in zijn teksten, maar ook in andere vormen van kunst uit hij zich. Nooit zou hij betekenissen aanreiken, het liedje en wat het betekend is van de persoon die er naar luistert. Er is niets mis met een beetje mysterie.

BIOGRAFIE

 

Mmmm biografieën... zitten onvermijdelijk vol shit en zijn gemaakt om de artiest te laten klinken als het laatste, heetste en helderste nieuwe ding dat door de hitlijsten raast. Het leven is te kort om te waden in shit. Daarom zal ik dit zelf schrijven en u de publiciteitspraat sparen.

 

Er zijn geen verhalen over buitensporig drugs gebruik, alcoholisme of het gooien van TV's uit ramen. Het zal me waarschijnlijk niet als een rockster doen klinken, maar hier gaan we.

 

Ik ben al mijn hele leven een muzikant en een artiest/kunstenaar. Ik ben een van de gelukkige die de wereld rond mag reizen om nieuwe mensen te ontmoeten en muziek voor hen te maken. Soms mag ik met de meest fantastische muzikanten spelen, die mij het gevoel geven dat ik door bliksem ben geraakt.

 

Ik ben geboren aan de zuidelijke kust van Ierland in een klein dorp. Wonend in een caravan en toen in een bus voor een aantal jaar. Ik ging naar school en ontdekte een immense afkeer voor zinloze autoriteit terwijl ik zuivere haat ontwikkelde voor de katholieke kerk die de ultra conservatieve staat in werking stelde. Het noorden van mijn land stond de meeste dagen in brand, we hadden de Celtic Tiger nog niet uitgevonden, er stond niet veel in de weg van hoop of werk. En ‘fuck all' was op TV. Op mijn 18e sloot ik me aan bij de stroom Ierse mensen die emigreerden en verhuisden naar Australië. Daar ontdekte ik dat ik zeer verveeld was met het horen van de zin "Ik ben geen racist maar...."

 

Al deze haat en onderdrukking van de zwakkeren, de bekrompenheid van mensen en de sociale onrechtvaardigheid zijn vrij gemakkelijk te vinden in mijn nummers. Ik vertrouw erop dat hoop en niet alleen bitterheid tussen de woorden doorsijpelt. Het liedje en wat het betekend is van jou als je er naar luistert. Dat is waarom ik de deconstructie van de tekst voor mensen verafschuw. Er is niets mis met een beetje mysterie.

 

Dat wat ik te zeggen heb brengt mij soms in de problemen, niet zoveel problemen als sommige andere muzikanten die ik ontmoet heb die op dodenlijsten zijn gezet of wie daadwerkelijk opgesloten zijn in de gevangenis voor wat zij hebben gezegd. En als u denkt dat ik het enkel over derde wereld dictaturen heb, dan heeft u het mis.

 

 

In Australië heb ik geleerd voor schilder, maar ik nam de beslissing dat het te elitair was en rolde de muziekwereld in. Het was een elektrische vorm van directe artistieke communicatie... fuck it, het was leuk.

Ik bracht jaren toerend door en speelde intense muziek in verschillende bands. De muziek knalde en dat gaf mij een kick. Bloed, afgescheurde banden, mentale uitputting en afgebroken tanden. Bijna moest mijn linker arm geamputeerd worden na een show van Kiss, waar wij in het voorprogramma stonden (ja, die jongens met geverfde gezichten... was niet mijn idee). Trakteer me op een kop koffie en ik zal u het hele verhaal vertellen.

Na jaren in een band gespeeld te hebben (het starten van een groep, opnemen, toeren, ruziën, uit elkaar gaan) nam ik de beslissing alleen verder te gaan en pakte ik een gitaar. Ik zou de voorkeur geven aan een piano, maar die kon ik niet dragen op mijn rug. Ik wilde mobiel zijn, een guerrilla troubadour. En zo heeft het zich ook ontwikkeld.

 

Als kanttekening vragen mensen vaak hoe ik het zoveel jaren zonder ‘echte baan' overleefde. Van mijn zestiende jaar af heb ik van tijd tot tijd gewerkt als uitsmijter, een idioot, een uilskuiken.

Ik was een grote lul en heb vechtsporten gedaan vanaf 9 jarige leeftijd, dus het was een natuurlijke vooruitgang. Korte uren, flexibele tijden, verdwijnen voor maanden achter elkaar, en bovendien gaf het me veel tijd om te kunnen denken en schrijven. Ik had altijd een notitieboekje bij me voor teksten. Poëzie op de deur. En dat absurde gedeelte van mijn leven en de mensen waar ik naar keek gaven mij veel om over te schrijven. Het was de ‘twilight zone' van de crack. Ik zag het altijd als het betreden van het rechter paneel van Hieronymus Bosch's Garden of earthly delights. Mensen die het ene moment flessen in je gezicht proberen te breken en het volgende moment zichzelf in brand proberen te steken, lachend, seksend, huilend, overgevend, plassend in de menigten. Gelukkig zijn de dingen goed sinds ik op weg gegaan ben als de guerrilla troubadour en hoef ik niet langer dronkenmanstaal te spreken.

 

In 2005 schreef ik nummers en bracht ik een album uit genaamd "Song of a thousand birds", voornamelijk opgenomen in een verlaten kamer in Dublin en de rest in Melbourne. Ik was gelukkig met de medewerking van een paar van mijn favoriete muzikanten uit Ierland en twee nummers samen te schrijven met vroegere Australische bandgenoten van Clann Zú. Mensen zeiden er vriendelijke dingen over en via mond op mond werd het album verspreid, waardoor ik in staat werd gesteld om te toeren en door te gaan met schrijven.

 

Sindsdien ben ik onderweg, de ene minuut spelend op een wereldmuziek festival, het volgende in een indie rock club, op illegale punk rock feesten of op een folk festival. Soms verblijvend in een duur hotel, soms slapend op iemands vloer ruziënd met de kat om ruimte. Ik houd er van het publiek in te kijken en jong en oud, punk, wereldmuziek, jazz hoofden en vleermuizen naast folkie's te zien. Ik heb het zo niet gepland, maar het maakt me gelukkig.

 

In 2008 heb ik "A fire to scare the sun" opgenomen in dezelfde verlaten kamer waar mijn eerste album ontstond. Ik zou graag willen zeggen dat het een makkelijk proces was, maar het was als het trekken van tanden met een roestige buigtang om ze vervolgens weer terug te stoppen na ze in zout te hebben ondergedompeld. Verlamming door analyse. Soms moet je zeggen: "Fuck it, het is wat het is.... hou je mond en speel". Dus, na maanden kwelling deed ik het gewoon. Ik liet de nummers zichzelf zijn zonder zorgen. Ik zat achterover en realiseerde me dat ik "A fire to scare the sun" had.

 

Ik had het geluk dat James Dunne van het RTE symfonie orkest op drums meespeelde, dat mijn al lang lijdende tour maatje Mary Barnecutt op cello meespeelde en dat virtuoos Cora Venus Lunny de viool en alt viool ter hand nam. Nadat ik Cora had horen zingen op een concert waar we samen gespeeld hadden heb ik haar er van overtuigd een aantal nummers te mee te zingen. Een goede zet.

 

Ik geniet echt van zingen. De stem is mijn hoofdinstrument qua communicatie. Ik kan het dingen laten doen die ik nooit met een ander instrument heb kunnen doen. Ik leef het meest wanneer ik zingend die plaats bereik waar ik buiten mezelf ga en geen controle heb. Het stroomt gewoon. Dat is magie voor mij en dat is waarom ik dit blijf doen.  

 

Ik ontwerp altijd de kunst voor de muziek, ik ben vooral blij met de kunst voor "A Fire to scare the sun", omdat ik denk dat het visuele de geluiden die ik hoor reflecteert. Het is allemaal een cyclus, ik spreek een zin uit of speel een noot en een klein beeld verschijnt in mijn hoofd, en al snel komen daar andere beelden bij, en begint een kleine film te spelen in mijn hoofd. Dan vertaal ik dat in een lied en soms vertaal ik dat lied terug in een schilderij of animatie film.

 

Ik ben klaar om weer op tour te gaan. Op dit moment is het leven voor mij erg goed. Ik weet dat dat voor een heleboel goede mensen niet het geval is. Het leven is kort. Ik hoop dat je gelukkig bent. Ik zie je onderweg wel ergens....

 

Declan de Barra

 

Alles van Declan de Barra

Declan de Barra

Declan de Barra

A Fire To Scare The Sun

CD digi | 2008
Leverbaar

Bestel € 20,00

Nieuws

Eenmalig laatste BITTERLIEF concert

dinsdag, 26 september 2023

Op 20 december 2023 nog eenmaal een BITTERLIEF concert met Tom Vanstiphout – gitaren, Marc Bonne – drums, Bart Van Caenegem – toetsen, Evert Verhees – bas. Het zal weer een wonderlijke avond worden met de muzikanten waarmee de cd BITTERLIEF is opgenomen. In het Kursaal &ndash... Lees meer

Stef in VOLLE ZALEN en bij Bert OP5

vrijdag, 3 maart 2023

Kort voor de release van het Bitterlief album zal er ook nog op 15 maart 2023 om 20u25 bij de AVROTROS in het programma Volle Zalen op NPO2 een tv portret te zien zijn over Stef Bos in het programma Volle Zalen. Hij geeft een mooi en uitgebreid beeld van zijn leven en werken in Kaapstad en Zuid-Afri... Lees meer

STEF BOS IN AHOY

donderdag, 6 mei 2021

Niet eerder stond Stef in Ahoy. Maar nu, nu er een einde komt aan een periode waarin zo weinig gespeeld kon worden maar zoveel gebeurd, is het tijd voor feest! Een feest met strijkers en blazers, een feest van ontroering en optimisme. Een reis door een repertoire van 30 jaar. Van de Beste Zangers na... Lees meer
meer nieuws