TripAroundTheWorld

Dulce Pontes is een Portugese zangeres en liedjesschrijfster. Haar liedjes droegen bij tot de revival van Portugese folk en fado-muziek. Door een krachtige en dramatische stem gezegend is ze één van de bekendste en meest gerespecteerde Portugese zangeressen.

Ze was pianiste maar werd ook zangeres nadat ze op 18-jarige leeftijd een wedstrijd won. Ze werd al snel een actrice op televisie en in het theater. Ze vertegenwoordigde Portugal bij het Eurovisiesongfestival van 1991 met het lied Lusitana Paixão.

Haar lied A Canção do Mar stond op de soundtrack van de Hollywood film Primal fear met Richard Gere.

BIOGRAFIE  

Ze had danseres kunnen zijn, ware het niet dat de dansschool vond dat 14 jaar al te oud was om een carrière te starten. Ze zou gewoon een mooie stem onder commercials kunnen zijn, als er niet iemand was geweest die heel vroeg ontdekt had dat haar stem veel meer kon betekenen in de muziek dan bij commercials.

Dulce Pontes, geboren in Montijo, Portugal, in 1969, zou het nooit verder geschopt hebben dan een carrière binnen de grenzen van en vergelijkbaar met de afmetingen van dit kleine land in het meest westelijke deel van Europa. In 1991 won ze het Portugese Nationale Song Festival en in hetzelfde jaar bereikte ze de 8e plaats bij het Eurovisie Song Festival van de 22 deelnemers, plus de prijs voor de beste zangeres met het liedje "Lusitana Paixão". Dit was de eerste keer dat Europa Dulce Pontes hoorde zingen, en vanaf dat moment was haar stem niet langer gebonden aan de zondagmiddag tv programma's, waar ze Engelstalige hits uit de 60er en 70er jaren zong, of aan het publiek van het theater waar ze begonnen was als zangeres.

Vanaf dat moment zou haar leven nooit meer hetzelfde zijn. Ze ging terug naar de wortels van de populaire Portugese muziek, inclusief de traditionele "fado" - op dat moment zo goed als ter ziele gegaan - en kreeg het voor elkaar iets opnieuw uit te vinden dat op sterven na dood was. Door sommigen werd ze al snel gezien als de opvolgster van de mythische Amália Rodrigues - de ziel van de Portugese fado -, waarvan zij bekend een grote bewonderaarster te zijn. Maar deze classificatie blijkt beperkt te zijn: latere jaren en albums zullen bewijzen dat wat ze deed veel meer was dan alleen het opnieuw vertolken van dingen die al gedaan waren. Haar briljante stem is niet te vangen binnen enige stijl die haar zou beperken en kent geen nationale grenzen die haar tegen kunnen houden. Haar stem en zangkunst zijn heel eigen en om die reden maakt het niet uit of ze rock zingt, of fado of een liedje uit Angola: het is een unieke en onmiskenbare stijl.

In 1992 brengt ze haat eerste album uit, "Lusitana", en vanaf het daarop volgende jaar - wanneer ze haar tweede album "Lágrimas" uitbrengt - is Dulce Pontes een wereldburger geworden. Spanje, Frankrijk, België, Holland, Duitsland, Italië, Amerika, Japan, Brazilië, Dulce Pontes kwam overal, op alle podia zingend in een vreemde taal, daarmee bewijzend dat goede muziek universeel is. Ze zong tijdens het "Yes for Europe" televisie concert, op het World Food Day concert georganiseerd door de FAO in Rome, bij het United Nations 52nd Anniversary Concert in New York, op het Amnesty International Concert in 1997, in Madrid, en bij het eerste Solidarity Festival in Barcelona. Het album, "Lágrimas", werd een van de bestverkopende Portugese albums ooit, en een van de nummers van het album, "A Canção do Mar", bereikte Hollywood, en belandde in de film "Primal Fear", met Richard Gere. De producent Gregory Hoblit, nam de track vier keer op in de soundtrack van de film. Ze nam ook "A Brisa do Coração" op met Ennio Morricone.

Daarna kwamen de albums "A Brisa do Coração" (1995), een dubbel live album, "Caminhos", in 1996, en "O Primeiro Canto", in 1999. Zij experimenteerde ook met veel duetten, o.a. samen met José Carreras, Andrea Bocelli, Cesária Évora en de Brazilianen Simone, Caetano Veloso en Daniela Mercury. Sinds 1998, treedt Dulce Pontes als gastsoliste op naast maestro Ennio Morricone; sommige hoogtepunten van deze samenwerking waren te horen in de mythische Arena di Verona, Academia Nazionale di Santa Cecilia en het Barbican Centre, en als thema van de film "La Luz Prodigiosa", winnaar van het 25^ste Internationale Film Festival van Moskou.
Dulce werkte voor het eerst met Ennio Morricone in 1995 aan het nummer "A Brisa do Coracão". Nu is ze terug met de meester om een aantal van zijn lievelingscomposities voor het eerst met vocalen ten gehore te brengen, en om vijf complete nieuwe, special voor haar geschreven composities te zingen.

Morricone, een grote bewonderaar van Dulce's veelzijdige stem, vertelde dat hij haar vocale bereik wilde laten horen, zonder de betekenis van de Portugese fado te verliezen. "Op die manier blijft haar persoonlijkheid behouden. Maar op dit album is ze en kameleon, compleet en ongelofelijk gevarieerd en ik moet zeggen dat alle aspecten en manieren van zingen voorbij komen."

Dit album werd in oktober 2003 wereldwijd uitgebracht. Bekende Braziliaanse schrijver Paulo Coelho: "...Dit album bevat het geheim van dingen die nooit hardop gezegd zijn. Het dwingt ons ze te delen met onze geliefden, maar ook met de rest van het stille en intense heelal rondom ons."

De laatste 11 jaar, is haar leven een grote afdwaling geweest, van concert naar concert, van stad naar stad, de hele wereld rond. Maar ze is niet iemand die klaagt: "Concerten zijn de vrolijkste en meest intense momenten in mijn leven. Het is de sensatie die het hebben van een gave met zich meebrengt. Ik heb een reden om mijn leven te leven."

En haar gave droogt nooit op, haar stem niet noch haar manier om traditionele liedjes te interpreteren. Als perfectionist heeft zij geleerd om zichzelf bij populaire liedjes op de piano te begeleiden, om ze opnieuw uit te vinden, en is ze ook begonnen eigen liedjes te componeren. Ze is constant op zoek naar nieuwe tonen, het geluid van nieuwe instrumenten, hoe vreemd ze ook mogen klinken of hoezeer ze ook uit de gratie zijn geraakt (zelfs als ze alleen nog in musea bestaan). Ze experimenteert met andere stemmen naast de hare, andere tongvallen, andere populaire zang tradities, en als we het haar vragen kan ze zelfs in Berber zingen. Voor haar begeleiding zoekt ze op de meest verschillende plekken naar musici die zij bewondert of die ze ooit eens heeft horen spelen en nooit vergeten is. Met haar bandrecorder in de hand, trekt ze door heel Portugal om bronnen te vinden voor haar laatste album "O Primer Canto". Voor haar is zingen een vorm van vrijheid die landen en grenzen van welke aard dan ook overstijgt.